گریه بر امام حسین علیه السلام شاه بیت اعمال است. دستگاه امام حسین علیه السلام نقطه اتصال خوبی برای وصل شدن به خداست.

در کتاب کامل الزیارات روایت آمده است که گریه برای امام حسین علیه السلام، اولیای دین مثل پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و حضرت زهرا علیها السلام را خوشحال می کند. شاد کردن دل ایشان مانند مرحمی است که بر دل ایشان گذاشته می شود.

بر این اساس می توان به اهمیت مجالس روضه اهل بیت علیهم السلام اذعان بیشتری داشت.

اصلاً چرا ما برای اباعبدالله علیه السلام اشک می ریزیم؟

1. چون سید الشهدا علیه السلام مظهر اعتقادات ماست، امامت جزء لاینفک دین ماست؛

2. چون امام حسین علیه السلام مظهر فضیلت است، ما بر فقدان این همه فضایل اشک می ریزیم؛

سید بن طاوس می فرماید: اگر به ما فرمان عزاداری نمی دادند، عاشورا جشن داشت. بعد حفظ عاشورا جشن دارد اما بعد مصیبتی آن چنین نیست. اگر تیر به دست کسی بخورد شما متأثر می شوید. چگونه ممکن است جلوی چشم انسان بچه ای قطعه قطعه شود، آدم ساکت بنشیند و به حال او اشک نریزد. این گریه ها، گریه ضعف نیست، گریه بیچارگی نیست، این است که برای گریه بر امام حسین این قدر ثواب وارد شده است. (به نقل از حجة الاسلام فرحزادی)

بهشتی شدن بدون قید و شرط ممکن نیست

روایات ثواب گریه بر امام حسین علیه السلام فراونند. اما در هیچ روایتی نیامده که اگر کسی بر امام حسین علیه السلام گریه کند بدون شرط و قید و قطعاً بهشتی است تا با آیات و احادیث ذکر شده منافات داشته باشد، بلکه گریه بر امام حسین علیه السلام که یک کار بسیار ارزشمند است، مانند دیگر اعمال صالح زمانی قبول در گاه خدا می باشد که از فرد با تقوا سر بزند و گریه کننده را به بندگی و همرنگی با امام حسین علیه السلام سوق دهد.

قید تقوا و احسان و خلوص در آیات و روایات فراوان ذکر شده از جمله خداوند به عنوان یک قاعده کلی می فرماید:
إِنَّما یَتَقَبَّل اللَّه مِنَ الْمتَّقینَ (مائده(5) آیه27)
خدا، تنها از پرهیزگاران مى پذیرد.
این آیه تنها ملاک برای پذیرش اعمال را تقوا می شمارد.
روایات مطلق به این آیات و روایات که قید در آنها ذکر شده، حمل می گردد مثلا در روایت آمده:
مَنْ ذَکَرَه فَبَکَى فَلَه الْجَنَّة (ابن قولویه، کامل الزیارات، ص211)
هر کس امام حسین را یاد کند و بر او بگرید، بهشت برای اوست.
معلوم است که این روایت مطلق با اطلاقش مورد نظر نیست و آن قید همه گیر اینجا را هم فرا می گیرد.
این روایات همه برای این است که ما در مجالس حسینی حاضر شویم تا شاید حسینی گردیم و عشق به امام حسین علیه السلام که عشق به حق و خداست در ما شعله ور گردد و رذایل وجود ما را نابود کند و بسوزاند و طلای ناب وجودمان را خالص گرداند وگرنه صرف گریه بر امام حسین علیه السلام بدون معرفت و محبت و تأثیرگذاری فایده ای ندارد. همان کسانی که امام حسین علیه السلام را کشتند، بر ایشان گریه هم کردند.
گریه بر امام حسین دری است که اگر از آن وارد شدیم، ما را به سوی بندگی خدا سوق می دهد. این مقدمه ارزشمند است. اما برای کسی که از این پله برای بالا رفتن استفاده کند نه کسی که به خود این پله بچسبد و آن را مقصد بداند.
گریه کننده بر امام حسین علیه السلام که گریه اش از صفا و عشق است، به همرنگی با امام اقدام می کند و از گناهان گذشته توبه کرده و به جبران حقوقی که از بندگان ضایع کرده اقدام می کند و واجباتی که از او فوت شده را قضا می کند و در آینده عزم بر خودداری از گناه می نماید و خداوند هم او را نصرت می کند و توبه اش را می پذیرد و حقوق خودش را که نتوانسته قضا کند، می بخشد و حقوق بندگانش که نتوانسته ادا کند، جبران می نماید تا بندگانش از او راضی شوند و لغزش هایی که در آینده از او سر بزند، می بخشد زیرا انسان در معرض لغزش است.

کسی که عاشق امام حسین علیه السلام شده و بر مظلومیت او می گرید، نسبت به نماز بی اعتنا نیست و نسبت به نمازهایی که قبل از آن از وی فوت شده نیز، احساس وظیفه می کند.

عشق به امام حسین علیه السلام و گریه بر ایشان اولین قدم به سوی توبه از زشتی ها و همرنگی با خوبی هاست و همان توبه ای است که اگر به کمال برسد، نه تنها گناهان را می پوشاند بلکه کیمیایی می شود که گناهان را به خوبی تبدیل می کند:
إِلاَّ مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحاً فَأوْلئِکَ یبَدِّل اللَّه سَیِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ کانَ اللَّه غَفوراً رَحیماً (فرقان آیه70) مگر آن کسان که توبه کنند و ایمان آورند و کارهاى شایسته کنند. خدا گناهانشان را به نیکی ها بدل مى کند و خدا آمرزنده و مهربان است.
کسی که عاشق امام حسین علیه السلام شد و حسینی گردید، در دنیا، برزخ و آخرت مورد نظر خداست و رحمت خاص خدا در همه این مراحل او را در بر می گیرد.

 هر کس با محبوبش محشور می شود

انس گوید مردی از بادیه نشینان به محضر رسول خدا صلی الله و علیه و آله رسید و پرسید: قیامت چه وقت است؟ حضرت از او پرسید: برای قیامت چه توشه ای آماده کرده ای؟
گفت: نماز و روزه و عمل قابل توجهی آماده نکرده ام جز این که خدا و رسولش را دوست دارم.
حضرت فرمود: فرد با محبوبش محشور می شود. (شیخ صدوق، علل الشرائع، نجف، مکتبه الحیدریه، 1385ق، ج 1، ص 139 - 140)
بنابراین اگر کسی عاشقانه و عارفانه (چرا که عشق، لازمه اش شناخت و بعد هم اطاعت است) برای امام حسین (علیه السلام) اشک بریزد این اشک، او را همرنگ امام ساخته و همراه او محشور می گرداند.